Vandaag een update van Rob Kesselring, één van de twee leraren die mee is:
Vandaag de tweede dag op Bunyonyi Overland Resort. Vanmorgen zijn we met de busjes 6 kilometer naar boven gereden naar een punt waar je een geweldig uitzicht hebt over Lake Bunyonyi. Er wordt gezegd dat dit het mooiste uitzicht is dat je in Uganda kunt vinden. Ik denk zeker dat dit klopt, want het is werkelijk geweldig! Ik denk dat er in het totaal wel een paar honderd foto's zijn gemaakt, ook 'jump-' en 'runfoto's'. Na de lunch zijn we naar het weeshuis gegaan dat een paar honderd meter achter het resort ligt. Toevallig kwamen we gisteren in gesprek met iemand die daar ook was geweest en nadat contact opgenomen was met het weeshuis bleek dat we er vandaag terecht konden.
We hebben daar geen spijt van gehad! We werden verwelkomd door zingende kinderen die bij onze aankomst allemaal op ons af kwamen rennen. Vervolgens deden de kinderen nog heel veel dansjes gecombineerd met gezang, echt geweldig! De kinderen betrokken ons er bij en na korte tijd klapten en dansten we allemaal mee. Zij leerden ons dansjes en wij leerden hen de vogeltjesdans. Wij hebben nog kort de cupsong gedaan en na het dansen en zingen werden we binnen in een lokaal uitgenodigd. De oprichter van het weeshuis Didas vertelde zijn eigen verhaal: hij was zelf op jonge leeftijd wees geworden omdat zijn ouders kort na elkaar stierven als gevolg van hiv. Een Engelsman heeft vervolgens hem financieel ondersteund, waardoor hij naar school kon en heeft kunnen studeren. Hij is daar zo dankbaar voor dat hij terug is gekeerd naar zijn geboortestreek en voor kinderen iets wil betekenen. Zijn verhaal was erg indrukwekkend. Na verloop van tijd had hij zo goed als iedereen aan het huilen, zo was iedereen gegrepen door zijn eigen levensverhaal, maar ook zeker door zijn motivatie en gedrevenheid iets te willen opzetten voor de verlaten kinderen, de wezen en de kansarme kinderen. Didas bood ons aan op bezoek te komen bij zijn school die binnenkort wordt geopend. Hij heeft een houten gebouw gerealiseerd met vijf lokalen. Het weeshuis heeft 147 kinderen onder haar hoede en ongeveer 50 daarvan kunnen nu naar school. Voor een kind is ongeveer 360 dollar per jaar nodig voor school, voeding, een slaapplaats en ziektekostenverzekering.
's Avonds een heerlijk maal met friet en vis, dat met veel smaak werd genuttigd.
Om 20.30 uur hebben we een hele goede evaluatie gehad over het bezoek aan het weeshuis. Iedereen was erg gegrepen door de bijzondere ervaring. Er was echter ook het dubbele gevoel: moet je één kind helpen met veel geld óf moet je alle kinderen helpen met een klein beetje geld? Een dilemma waar het laatste woord nog niet over gewisseld is.
Kortom een hele bijzondere, aangrijpende dag, waar de emotie (misschien wel van de hele week?) er uitkwam. Dat moet ook gebeuren én is zeker goed voor de groepsbinding en de verwerking van de cultuurshock!
Vandaag de tweede dag op Bunyonyi Overland Resort. Vanmorgen zijn we met de busjes 6 kilometer naar boven gereden naar een punt waar je een geweldig uitzicht hebt over Lake Bunyonyi. Er wordt gezegd dat dit het mooiste uitzicht is dat je in Uganda kunt vinden. Ik denk zeker dat dit klopt, want het is werkelijk geweldig! Ik denk dat er in het totaal wel een paar honderd foto's zijn gemaakt, ook 'jump-' en 'runfoto's'. Na de lunch zijn we naar het weeshuis gegaan dat een paar honderd meter achter het resort ligt. Toevallig kwamen we gisteren in gesprek met iemand die daar ook was geweest en nadat contact opgenomen was met het weeshuis bleek dat we er vandaag terecht konden.
We hebben daar geen spijt van gehad! We werden verwelkomd door zingende kinderen die bij onze aankomst allemaal op ons af kwamen rennen. Vervolgens deden de kinderen nog heel veel dansjes gecombineerd met gezang, echt geweldig! De kinderen betrokken ons er bij en na korte tijd klapten en dansten we allemaal mee. Zij leerden ons dansjes en wij leerden hen de vogeltjesdans. Wij hebben nog kort de cupsong gedaan en na het dansen en zingen werden we binnen in een lokaal uitgenodigd. De oprichter van het weeshuis Didas vertelde zijn eigen verhaal: hij was zelf op jonge leeftijd wees geworden omdat zijn ouders kort na elkaar stierven als gevolg van hiv. Een Engelsman heeft vervolgens hem financieel ondersteund, waardoor hij naar school kon en heeft kunnen studeren. Hij is daar zo dankbaar voor dat hij terug is gekeerd naar zijn geboortestreek en voor kinderen iets wil betekenen. Zijn verhaal was erg indrukwekkend. Na verloop van tijd had hij zo goed als iedereen aan het huilen, zo was iedereen gegrepen door zijn eigen levensverhaal, maar ook zeker door zijn motivatie en gedrevenheid iets te willen opzetten voor de verlaten kinderen, de wezen en de kansarme kinderen. Didas bood ons aan op bezoek te komen bij zijn school die binnenkort wordt geopend. Hij heeft een houten gebouw gerealiseerd met vijf lokalen. Het weeshuis heeft 147 kinderen onder haar hoede en ongeveer 50 daarvan kunnen nu naar school. Voor een kind is ongeveer 360 dollar per jaar nodig voor school, voeding, een slaapplaats en ziektekostenverzekering.
's Avonds een heerlijk maal met friet en vis, dat met veel smaak werd genuttigd.
Om 20.30 uur hebben we een hele goede evaluatie gehad over het bezoek aan het weeshuis. Iedereen was erg gegrepen door de bijzondere ervaring. Er was echter ook het dubbele gevoel: moet je één kind helpen met veel geld óf moet je alle kinderen helpen met een klein beetje geld? Een dilemma waar het laatste woord nog niet over gewisseld is.
Kortom een hele bijzondere, aangrijpende dag, waar de emotie (misschien wel van de hele week?) er uitkwam. Dat moet ook gebeuren én is zeker goed voor de groepsbinding en de verwerking van de cultuurshock!
